26 jun 2018 | Blog
Hieronder een blog dat ik mocht schrijven voor het millennial platform Lifejunkie.nl. Omdat we allemaal superkrachten bezitten. JE WARE IK Kun je altijd kiezen hoe je je gedraagt in moeilijke tijden? Ik denk het niet. Volgens mij staat je ware ik altijd op, in tijden van nood. Die ‘ik’ sluimert bij gebrek aan uitdagingen ergens in je lijf. Als de nood aan de man is, wordt die ‘ik’ geactiveerd en kun je meer aan dan je ooit voor mogelijk hebt gehouden. Dit is geen keuze; het gebeurt gewoon. Pas zag ik de documentaire van Tony Robbins op Netflix. Die Tony is een wereldberoemde zelfhulp auteur en ondanks de titel (van de documentaire), ‘I am not your guru’ kwam hij daar gevaarlijk dicht in de buurt. Een van de deelnemers aan zijn seminar was een jonge vrouw. Deze dame was seksueel misbruikt in haar jeugd door meerdere familieleden. Daarnaast verloor ze haar broer door een auto-ongeluk. Toch zat ze niet bij de pakken neer of verweet ze haar familie voor haar leed. Nee, ze zette zich actief in tegen seksueel misbruik en koos ervoor haar verleden niet te laten leiden in haar heden. Dat laatste is natuurlijk wel een keuze maar hoe je met een situatie omgaat, komt vaak van binnenuit. Veel meer van dit soort karakters passeren de revue in deze film. De een nog dapperder dan de ander. Maar allemaal staan ze als een huis en heeft de malaise ze niet kapotgemaakt. Zelf kreeg ik begin 2014 de diagnose borstkanker. Iedereen om mij heen vroeg zich af waarom dit mij nu moest overkomen. Ik was nog zo...
17 jun 2018 | Blog
“Mam’, zegt zoonlief, ‘ als het nou niet lukt met je volgende boek dan kun je altijd, over een paar jaar een boek over mij schrijven. Ik ga namelijk een rockster worden en hoe leuk is het om daarover te schrijven? Hoe het is om mijn moeder te zijn en dat jij, en vooruit ook papa, hebben bijgedragen aan mijn succes.’ Als ik hem vraag hoe hij aan deze wijsheid komt, antwoordt hij dat Dave Grohl (Foo Fighters, rockband) zijn ma ook een boek heeft uitgebracht over het leven van haar zoon en vooral wanneer de vonk of passie voor muziek daar was. ‘ Dave is begonnen met spelen zo rond mijn leeftijd nu’, zegt B. ‘ Ik ben dus prima op tijd’, aldus de net twee maanden gitaarspelende zoon. Man en ik hebben inderdaad van jongs af aan de kinderen van alles laten horen op muziekgebied. A en ik delen veel liefde voor muziek samen maar hebben ook ieder onze eigen smaak. Zo draaide A alles van Jimi Hendrix tot Led Zeppelin. Ik daarentegen liet The Offspring, Billy Joell, Davis Bowie, Nirvana en the Foo Fighters uit de autoboxen knallen (Ja, zonder oordoppen. Had je toen nog niet). Lange tijd blèrde uit de speakers van de kinderen; Katy Perry, Nickelback en andere hedendaagse popmuziek. Tot op een dag die werd ingewisseld voor Pink Floyd, The Black keys en Green Day. Ik weet nog precies wanneer ik mijn smaak ben gaan ontwikkelen. Stel je voor, 1980, een zolderkamer ergens in Brabant. De radio die speelt ‘I will follow’ van U2 en ik was direct verkocht. Zo ontwikkelde ik door...
3 jun 2018 | Blog
Het zal jullie niet verbazen dat ik graag lees. Thrillers, literaire romans, autobiografische boeken, detectives, young adult boeken, kookboeken, flutromans, ik lees het allemaal. Maar wat de een prachtig vindt, kan voor mij een worsteling zijn zoals ‘De ontdekking van de hemel’ van Harry Mulisch. Dochterlief vond het fantastisch maar ik dus niet. Over smaak valt niet te twisten. Toen het boek uitkwam van E.L. James; vijftig tinten grijs sprak men er schande van. Niet alleen het onderwerp was controversieel maar ook de schrijfkunsten van de auteur. Het zou slecht geschreven zijn, echter smulden dames wereldwijd ervan. Ik weet zeker dat veel lezers misschien in geen jaren meer een boek hadden aangeraakt en nu ging er een wereld voor ze open. En dat, beste lezers, is toch waar het omgaat? Dat je in een andere wereld komt zonder je fysiek te hoeven verplaatsen. Lezend kom je overal en dus ook in de kamer van Mister Grey. E.L. James lachte in haar vuistje en perste er nog een boek uit. Een nieuw genre was geboren en ook een nieuwe doelgroep lezers. Een vriendin van mij moest vroeger elke week een boek lezen. Op zondag verwachtte haar vader een compleet verslag van dat gelezen boek. Haar plezier van het lezen van een boek verdween. Totdat die E.L James kwam. Waarom? Nou, heel simpel. Het was weer eens wat anders. En het smaakte naar meer. Nee, niet die SM capriolen maar het lezen van boeken. Zelf ben ik ook niet vies van het lezen van dit soort lichtvoetige romannetjes. Een vrouw ontmoet een man, ze trekken aan en stoten af en uiteindelijk...
23 mei 2018 | Blog
Sinds een paar weken wordt mijn lijf gegijzeld door een groep hormonen. De situatie verslechterd met de dag, De gijzelnemers hebben zich opgesplitst; ze zitten in mijn buik, hoofd en traanbuis. Eerst waren ze alleen s’nachts actief nu hebben ze hun activiteiten uitgebreid naar de dag. Ik heb geprobeerd me te verzetten maar dat stuitte op weerstand. Sympathie heb ik nog lang niet voor deze onruststokers; het Stockholmsyndroom zal mij niet snel overkomen. Losgeld in de vorm van homeopathische middelen heeft geen baat gehad. Rest mij voorlopig niets anders dan mij over te geven en voorlopig in ballingschap te leven. Het bovenstaande klinkt wel erg dramatisch, Chantal? Niets is minder waar. De menopauze; bij vrouwen ook wel de overgang genoemd is bepaald geen picknick. Toch is het niet chique om te klagen over je gierende hormonen. ‘Niet zeuren zin maken’, riep Linda de Mol jaren geleden al. Ook vond zij dat je als vrouw niet moest zeuren over de overgang want van een chagrijn wordt niemand vrolijk. Heel menopauzerend Nederland viel over haar heen want hoe durfde ze. Tja, ik snap ook goed dat die overgang niet bepaald opwindend is: integendeel. Opvliegers, gewichtstoename, stemmingswisselingen, slapeloosheid en migraine-aanvallen zijn veel voorkomende klachten. Natuurlijk wil je als vrouw van middelbare leeftijd niet klagen maar hé; het is echt wel vervelend. Waarom mag daar niet over gesproken worden? Gedeelde smart is halve smart, toch? Het is niet zo dat we 24/7 lopen te mekkeren over het wegblijven van ons oestrogeen. I.p.v die hunkering naar erkenning krijgen we als vijftigers te horen dat we nog lang niet dood zijn. Saar magazine geeft ons...
15 mei 2018 | Blog
Mijn streven is altijd geweest om minimaal één keer per week op dit platform te schrijven. Dat lukt helaas niet altijd. Gelukkig schrijf ik ook op andere platformen en deze keer plaats ik dan ook graag mijn bijdrage voor in de buurt Delft van afgelopen week. Afgelopen donderdag vond voor de 31e keer de Golden Tenloop plaats. Zo’n 4500 liefhebbers hebben de klinkers uit de straten van Delft gelopen. Iedere sportfanaat uit Delft en omstreken loopt mee. Alleen Chantal Deen niet: “Ik bak helemaal niets van hardlopen.” Ik loop als een uitgelaten kind op weg naar huis. Mijn armen en benen zwabberen alle kanten op: ze leiden een compleet eigen leven. Het ziet er niet uit en het is dan ook niet verantwoord om mij de weg op te sturen. Gelukkig heb ik twee bloedjes van kinderen die mijn atletisch onvermogen niet hebben geërfd. B. houdt wel van een wedstrijdje Dochterlief was zeven toen ze haar eerste kilometer rende. Ze vond het geduw bij de start een drama en was dan ook vlot genezen. Voor haar geen Golden Tenloop meer. Ze loopt nog steeds hard maar dan wel zonder toeschouwers. Zoon B. daarentegen houdt wel van een wedstrijdje. Hij loopt al vanaf zijn zesde mee en ook niet onverdienstelijk. Maar zo competitief als hij is tijdens de race, zo totaal niet geïnteresseerd is hij in de voorbereiding. Dat heeft hij niet van een vreemde. Sportmaffia Veel ouders van kinderen die in de periode van zoonlief meeliepen, trainde zich samen met hun kroost suf voorafgaand aan de Golden Tenloop. Het Wilhelminapark en de Delftse Hout werden gebruikt als opwarmer voor...
6 mei 2018 | Blog
‘Hey Chant, jij gaat zeker weer in je iglo zitten de komende dagen?’ Deze vraag wordt steeds vaker gesteld nu de temperatuur naar ongekende hoogtes stijgt. Ik heb namelijk last van een zomerdip, niet te verwarren met een zomerdepressie. Een zomerdip is het tegenovergestelde van een winterdip. Ik heb moeite met de zon en alle blijdschap die daaromheen ontstaat. Zodra het meer dan vijfentwintig graden Celsius is ervaar ik een gevoel van ongemak. Dat gaat pas weg als de thermometer minder dan een graad of twintig aangeeft. Het begint al met het weerbericht: ‘Eindelijk wordt het weer mooi weer!’ kirren de weermannen en vrouwen. Na een zonnige dag sluiten die meteorologen af met de boodschap dat het een heerlijke dag was. Dat zal ik toch wel lekker zelf bepalen of het een mooie dag was of niet. En juist daar zit het probleem. Het is mooi weer dus, dan is je dag per definitie goed. Mijn dag is echt niet fijner als de zon schijnt! Ik fleur niet op door de stralen van koperen ko. Ik ervaar op zonnige dagen een knagend gevoel van onbehagen in mijn buik die pas overgaat als het kwik is gedaald. Waar komt die warmtehaat toch vandaan? Als kind had ik een enorme hekel aan de volgende zin, ‘Ga lekker (met de nadruk op lekker) buitenspelen, nu is het mooi weer!’. Ik had en heb rood haar en verbrandde dus regelmatig. Zonnebrand was toen nog niet salonfähig; het feit dat ik (nog) geen huidkanker heb gekregen is een mazzeltje. Dus zo rood als een kreeft worstelde ik de zomer door. In mijn tijd had...
26 apr 2018 | Blog
Met het herschrijven van boek twee schiet mijn eigen website er de laatste tijd wat bij in maar gelukkig ben ik ook nog elke week te vinden op in de buurt Delft waar ik vorige week dit stuk voor schreef. Veel leesplezier! “Wat deed jij eigenlijk vroeger op Koningsdag, mam?”, vraagt mijn zoon (14). “Mijn fiets versieren en daar rondjes op rijden in straat”, antwoord ik. Na wat uitleg ondersteund door YouTube verdwijnt de glazige blik in zijn ogen. Grinnikend zegt hij: “Wat ga je dit jaar doen dan?” “In de rij staan bij banketbakker Stoffer om hun overheerlijke tompoezen te bemachtigen.” “Die kun je toch ook bij de HEMA halen”, meldt hij. “Bij Stoffer smaken ze heerlijk en bovendien is het een traditie.” “Pffft”, zegt hij, “Waar je zin in hebt. Ik slaap lekker uit.” Ja, nu slaapt hij uit. Dat was vroeger wel anders. Jarenlang heb ik met mijn kinderen op diverse plekken in de stad heel wat uurtjes doorgebracht op een aftands kleedje. Om dé beste plek te bemachtigen moest je voor dag en dauw je bedje uit. Ons favoriete plekje, en die van vele anderen, was rondom de Oude Kerk. Om half zes in de ochtend had je de beste keus. Met een beetje mazzel had je de zonkant te pakken en kon het zaken doen beginnen. Twintig cent voor een compliment Alle meuk werd uitgestald op het kleedje en er werd, met name door mijn zoon, ook nog bijgeklust. Van zijn zesde tot negende jaar heeft hij een leuk zakcentje verdient door een bord te dragen met daarop de tekst: ‘Van deze leuke vent...
9 apr 2018 | Blog
Sinds 20 maart 2014 heb ik permanent gezelschap van een donkere wolk. In het begin stond de wolk boven mij en bepaalde hij de kleur aan mijn dag. In de loop der jaren krijg ik hem steeds beter op afstand door hem een duw achterwaarts te geven. Soms haalt hij mij in en laat hij zien wie de boventoon voert. Helemaal verdwijnen zal hij nooit: hij hoort bij mij. Sinds kort overschaduwt hij mij weer totdat ik het sein krijg om hem weer op zijn plek te zetten. Die donkere wolk vertegenwoordigt mijn vermoorde onschuld. Vandaag over twee weken mag ik weer op voor mijn jaarlijkse mammografie. Huizenhoog kijk ik daar tegenop omdat het zoveel teweeg brengt. Het blijft beladen ondanks dat er alweer vier jaar zijn verstreken. Het slijt, een beetje want het gaat nooit meer weg. Elke dag zie ik mijn littekens die dat pittige jaar uitbeelden in een reeks van grote en kleine strepen. Verdiende strepen tegen wil en dank. De onschuld is weg. Daar heeft die donkere wolk wel voor gezorgd. Ik voel me de laatste tijd weer erg moe; zie je wel, denk ik dan, ik heb weer kanker. Al drie dagen heb ik last van duizeligheid; kanker. Pijn in mijn teen: teenkanker. Keihard moeten niezen: nieskanker. Ik maak mezelf stapelgek en geef die wolk vrij spel. Als ik s’nachts wakker lig, trekken er meerdere donkere wolken aan mij voorbij. Ze staan voor de dochter van Sanne die haar moeder nooit zal kennen. Ze staan voor D die dagelijks vecht tegen de kanker in haar maag. Ze staan voor de vijf jaar die wij...
4 apr 2018 | Blog
Sinds kort mag ik schrijven voor het online medium in de buurt Delft. Dit is een platform van de Persgroep ( o.a. van het AD) die het lokale nieuws verzorgt. Ik schrijf over wat er gebeurt in de stad Delft en wat ik daarvan vindt. Weer een totaal andere tak van sport. Tot nu toe zijn er vijf columns/blogs verschenen en men vindt er wat van. In het begin schrok ik wel van de reacties van mensen. Ze lezen soms alleen maar de kop en hebben er dan al een mening over. Toch vind ik dit een leerzame ervaring en nog leuk ook. Mijn stukken worden niet altijd volledig geplaatst. Vaak worden er zinnen of hele alinea’s verwijderd om het geheel beter te laten smoelen. Hieronder mijn stuk van vorige week ongeredigeerd. Veel leesplezier! Veel liefs, Chantal Na de hype van de Luizenmoeder is iedereen op de hoogte van de praktijken van de moedermaffia. Deze club beperkt zich niet tot het Gooi. Ook in Delft roeren zij zich flink, bijvoorbeeld in het zwembad. Mijn kinderen hebben hun zwemdiploma’s gehaald in het Sportfondsenbad. Als ouder is het spannend om je addergebroed in badje één achter te laten. Gelukkig kon ik plaatsnemen in het zitje wat uitzicht bood op alle badjes. De eerste keer had ik niet door dat de temperatuur en vochtigheidsgraad zijn ingesteld op een verblijf rond de evenaar. Ik dreef dan ook bijna letterlijk het zwembad uit. Dat vertelt de moedermaffia je dan weer niet.Goed, hier leerde ik van en kwam in het vervolg gekleed in laagjes. De moedermaffia start al in de kleedkamer met haar kruistocht met...
22 mrt 2018 | Blog
Ken je de film de Trumanshow? Truman Burbank (Jim Carrey) speelt zonder het te weten de hoofdrol in een realitysoap, alles om hem heen is decor en zijn ‘naasten’ acteren die rol slechts. Zo heb ik Singapore ervaren als een, bijna filmische wereld. Na Hong Kong vervolgde ik mijn zakenreis (twee weken geleden) naar Singapore. Met een vlucht van vier uur heb ik de afstand overbrugd en kom ik aan op een vliegveld zo brandschoon dat ik spontaan mijn zonnebril op wil zetten. Dat had ik nog nooit gezien. Ik laat, waarschijnlijk van de schrik, een papiertje vallen en daar duiken direct drie Singaporezen op en weg is de rommel. Het sprookje kan beginnen. Op een formuliertje dat ik van een wand mag plukken moet ik invullen wat ik kom doen, hoelang ik blijf en vooral waar. Met het ingevulde document in de hand loop ik naar de douane. Gelukkig slaag ik met vlag en wimpel en mag ik het protectionistische land betreden. De weg van het vliegveld naar het hotel is prachtig. Alles schoon, veel bloemen langs de weg en verkeersagressie is in geen velden of wegen te bekennen. Ik keuvel vrolijk met de taxichauffeur over de inwoners van het land. Hij legt uit dat het gros van de inwoners Chinezen zijn (wel 74%). De Maleiers, zijn de oorspronkelijke inwoners maar zijn in de minderheid net als de Arabieren. Singapore is net iets groter dan de Noordoostpolder. Na een rit van twintig minuten duiken de iconische beelden die ik op het internet had gezien van dit land voor mijn neus op. In het schemer licht geeft dit een wonderschoon...
