18 jun 2017 | Blog
Onlangs was ik te gast bij het Linda festival. Voor diegene die geen flauw idee hebben waar ik het over heb volgt hier een korte uitleg; het Linda festival is een tweedaags evenement samengesteld door Linda de Mol en haar kompanen. Op dit festival kun je eten, drinken, shoppen, naar live muziek luisteren en deelnemen aan activiteiten die vrouwen enig vinden. Een soort Huishoudbeurs maar dan op zijn Linda’s. Mijn gastrol die dag was die van blogger voor de #Houvol actie voorheen Lindalijnt actie. Ik mocht samen met mijn eigen gast (vriendin E) aanschuiven bij het Linda ontbijt. De eregast zou Linda herself zijn. De wekker gaat vroeg want om 9 uur moeten wij ons melden op het festivalterrein. Met een parkeerplek backstage voelen wij ons zeer gewenst. Eenmaal op de locatie worden we onthaald met een gezond sapje. We vleien ons neer op de tribune en drinken het heerlijke goedje. Voordat we mogen aanschuiven bij het ontbijt moeten we eerst onze spieren losmaken onder begeleiding van de personal trainer van Linda, Carlos. Na deze, voor mij transpirerende work out, komt dan eindelijk het moment; ontbijten met Linda. Er is alleen één probleem, Linda is verhinderd en komt later op de dag. Dat is wel onwijs jammer. Ik heb mij enorm verheugd op het moment dat wij elkaar ontmoeten. Maar hè, ik ben hier de gast dus niet mopperen maar eten. Tijdens het verorberen van de lichte doch voedzame maaltijd (ik had me daarna toch een partij honger) spreek ik de andere gastbloggers. Leuk om de vrouwen achter de verhalen te ontmoeten. De rest van de visitè bestaat uit lijners die het...
4 jun 2017 | Blog
Manlief vindt dat ik nogal lang van stof ben als ik een verhaal vertel. Hij snapt niet waarom ik allerlei uitstapjes neem en mij niet beperk tot gebeurde. “Ga gewoon van A naar B’, is zijn advies. Maar ik vind het prettig om die zijpaden te benoemen om het geheel meer jeu te geven. Toch zou A het waarderen als ik mij zou beperken tot de kern. De zogeheten ‘mand’ versie, zie onderstaand you-tubefilmpje. Sinds afgelopen vrijdag mag ik elke week bloggen voor Lindanieuws.nl en dan in het bijzonder voor de #houvol actie. Ik schrijf dan over mijn lijnacties,- pogingen en -avonturen. Super tof om te doen echter wordt hier van mij verwacht dat ik een bondig verhaal aanlever van maximaal 450 woorden. Mijn gemiddelde blogs hier gaan ruim over de 800 woorden heen. Dit blijkt in de praktijk dan ook een enorme uitdaging. Mijn steun en toeverlaat op de Linda redactie stelt mij gerust met de mededeling dat mijn blogs er een stuk scherper en vlotter van gaan uitzien. Mijn man is het hier roerend mee eens. De eerste blog die ik heb aangeleverd telde 675 woorden: terug naar de tekentafel dus. Na veel schrappen, zuchten en steunen weet ik mijn verhaal in te perken tot 448 woorden. Het is even wennen maar dan heb je ook wat. Ik lever mijn versie 2.0 in en ben benieuwd naar het eindresultaat. Afgelopen donderdagavond krijg ik bericht van de Linda redactie dat de blog online is. Als ik klik op de bijgevoegde link en het doorlees zie ik dat de eindredactie nog meer heeft geschrapt en ook wat woorden (in mijn voordeel) heeft...
28 mei 2017 | Blog
Klagen doen wij Hollanders graag. Dit werd mij afgelopen week weer eens duidelijk gemaakt door een Curaçaose . Ik was op dit Caraïbische eiland voor mijn werk. Ik hoor jullie denken, ‘Nou dan mag je niet klagen’. Dat deed ik ook niet maar andere Nederlanders wel. Die kwamen op hoge poten klagen bij de receptie (van een resort waar de dame werkte) over de bewolking? Ze vroegen zich af wanneer de zon weer kwam want daar waren ze toch voor gekomen! De Curaçaose dame snapte het geklaag over het weer wel. Ze zei, “Jullie hebben het hele jaar heel hard gewerkt en centjes gespaard en dan schijnt de zon niet. Daar hebben jullie recht op, op die zon want in jullie landje regent het zo vaak.” Toch blijft het raar dat men gaat klagen over iets waar echt niemand wat aan kan doen. Klagen over zaken die we daadwerkelijk kunnen beïnvloeden is weer een heel ander verhaal. Gek genoeg doen de Curaçaoënaars niet zo aan klagen. Terwijl ze in mijn ogen echt wel reden hebben tot zeuren. Doordat ik er voor mijn werk was ben ik op plekken geweest waar je als toerist niet snel komt. Dat geeft een heel ander beeld van het zonovergoten eiland. Ik ben o.a. in het plaatselijke ziekenhuis geweest. Het was alsof ik vijftig jaar terug in de tijd stapte. Een Nederlandse verpleegkundige loodste ons door het complex heen. We liepen langs kamers waar wel tien mensen bij elkaar lagen met aro (allen ramen open) i.p.v. airco. Elektrische bedden? Nee, daar hebben ze nog nooit van gehoord. Je ligt daar dus plat op je rug...
13 mei 2017 | Blog
Op facebook las ik de brief van een VMBO Leerlingbegeleider gericht aan het Jeugdjournaal. De klacht van deze dame was het item over de hoogste cito scores sinds jaren in datzelfde Jeugdjournaal. Daarin werd, volgens haar, de puike prestaties van de kinderen te prestatiegericht in beeld gebracht. Daarmee werden de kinderen ( meer dan 60% van de Nederlandse kinderen) die een VMBO advies krijgen weggezet als domme ganzen. Als VMBO aspiranten iets zijn is het in ieder geval niet dom. Ik kan het weten want ook ik was ooit een VMBO leerling. Ik was net twaalf en ging naar de grote stad waar de MAVO was gevestigd. Ik keek meer naar buiten dan op het schoolbord. Ik mocht aan het einde van het eerste schooljaar vertrekken naar het LBO (nu VMBO kader destijds lager beroepsonderwijs). Er was geen sprake van bespreekgevalgesprekken: ik mocht gewoon gaan. Op het LBO koos ik de richting detailhandel. Net voor mijn eindexamen besloot ik MBO mode en kleding te gaan volgen. Helaas was ik niet creatief genoeg wat resulteerde in een afwijzing. Niet lang daarna pakte ik mijn koffers en vertrok naar mijn eerste au pair baan in Brussel omdat ik totaal niet wist wat ik wilde worden. Na 12 ambachten en 13 ongelukken werk ik nu als accountmanager en marketing- en communicatieadviseur. Ik heb inmiddels wel mijn vakdiploma’s en wat andere deelcertificaten behaald maar een echte vervolgopleiding is er nooit van gekomen. Ja, ik heb geprobeerd om in de avonduren de HEAO te doen maar dit bleek in combinatie met werk wel erg pittig. De weg naar mijn huidige job was niet makkelijk. Jarenlang heb ik gevochten tegen het stigma...
7 mei 2017 | Blog
Als kind werd ik gepest vanwege mijn rode haar. Opmerkingen zoals; ‘Hey rooie, spring eens op groen’, ‘Vuurtoren!’ tot aan het bijzonder spits gevonden ‘Rooie, rooie, rooie’ waren dagelijkse kost voor mij. Ik vond het vreselijk en ging dan ook met tegenzin naar school. Het pedagogische advies van mijn ouders luidde, ‘Als ze je lastig vallen dan timmer er maar boven op’. Zo gezegd zo gedaan. Ik zat regelmatig in de strafklas (voor stoute kindertjes) en daar ontwikkelde ik mijn ware verdedigingsmechanisme, het maken van grapjes. Ik werd steeds minder geplaagd en op een gegeven moment mocht ik zelfs aanschuiven bij de populaire kids. Eind goed al goed?! Niet echt want toen ik eenmaal geaccepteerd werd sloeg ik door naar de andere kant; van de gepeste werd ik de pester. Ik ging meedoen en pestte andere kinderen want dan hoorde ik erbij. Het voelde niet juist maar toch deed ik het. Waarom? Uit angst, vermoed ik. Omdat ik bang was er niet bij te horen. Ik wilde graag geaccepteerd worden in de groep en ging daardoor halsbrekende toeren uithalen om dat doel te bereiken. Het leek op dat moment zo onschuldig maar ik herinner mij een meisje waarvoor die tijd een hel geweest moet zijn en met terugwerkende kracht bied ik je mijn oprechte excuses aan, J. J, jij had prachtige krullend, lang haar. Iemand heeft destijds bedacht dat er vlooien in je haar zaten (wie bedenkt zoiets?!) en zo kwam het dat als iemand iets van J kreeg wat via haar handen werd doorgegeven dan blies een ieder na ontvangst zijn handen schoon om zo de vlooien weg...
30 apr 2017 | Blog
Sinds eind maart zijn dochter- en zoonlief in de ban van de Netflix serie, ‘13 Reasons Why‘ Het is een Amerikaanse tienerdrama-serie gebaseerd op de gelijknamige novelle van Jay Asher. In deze serie wordt het verhaal van Hannah Baker, een meisje dat net zelfmoord heeft gepleegd, in beeld gebracht. De dertien redenen zijn de mensen die haar hebben gekwetst. Ze krijgen allemaal een doosje met dertien cassettebandjes toegestuurd. Iedere aflevering bespreekt een reden via een cassettebandje. S en B waren er vaak mee bezig en hadden binnen no time alle dertien afleveringen gezien. Aan tafel werd er gesproken over zelfmoord en waarom iemand dit als laatste uitweg zag. B vroeg of ik weleens dacht dat hij of zijn zus zelfmoord zou plegen. Nee, dat dacht ik niet maar zijn opmerkingen zette mij wel aan het denken. Ik vond het een goede reden om de serie zelf maar eens te gaan kijken Ook ik raakte verslaafd aan deze serie die inmiddels aardig wat kritieken te verwerken kreeg. Experts en leerkrachten vrezen voor meer zelfdodingen. Netflix gaf aan dat zij juist taboe doorbrekend willen zijn en hopen dat er meer over gesproken wordt. Goeie reden, lijkt mij zo. Mijn kijktempo ligt natuurlijk vele malen lager dan die van de kinderen. Afgelopen zondagavond was ik dan eindelijk bij deel elf. Zoon B schoof aan en samen keken we verder. Ik werd compleet meegezogen in het verhaal en vond voor alle personages wat te zeggen of juist niet. Toen kwam de, onvermijdelijk laatste aflevering. Totaal onvoorbereid werd ik geconfronteerd met de zelfmoordscène. Op het moment dat de actrice haar polsen opensnijdt met een scheermes biggelen de...
22 apr 2017 | Blog
Zoonlief is woest, hij heeft namelijk een vijf gekregen voor muziek. Een vijf! Als ik vraag waarom hij dat cijfer heeft ontvangen antwoord hij dat het samenspel niet perfect was gegaan. “Hét samenspel?”, vraag ik hem. “Nou, we speelden niet helemaal synchroon, zeg maar”, antwoord B. “Even terug”, zeg ik, “als ik het goed begrijp krijg je een onvoldoende omdat je het niet voor elkaar hebt gekregen om, met je magere muziekinstrumentervaring een pianostuk op je keyboard niet perfect af te stemmen met dat van een ander.””Já, precies dat”, zegt B geërgerd. In verwarring blijf ik achter. Hoe is het mogelijk dat je voor muziek en trouwens óók voor gym een onvoldoende kunt krijgen. Als je geen moer uitvoert snap ik het best maar als je inzet toont en dan nog wordt afgescheept met een vijf vraag ik mij af waar we heen gaan in dit land. Doorgaans gruwel ik van al die ouders die om de haverklap complete brieven tikken richting leerkrachten. Maar mijn woede gaat richting het kookpunt en ik moet even stoom afblazen dus ook ik klim in de digitale pen en tik een mail naar de mentor van B. Daarin uit ik mijn ongeloof over het feit dat na getoonde inzet het toch nog mogelijk is om voor muziek en uiteraard ook voor gym een onvoldoende te krijgen. Ik eindig mijn pleidooi met de vraag wat zoonlief dan wel moet doen om een voldoende te halen in het vervolg. Haar antwoord komt snel en stemt tot tevredenheid bij mij, voor de korte termijn dan. Ze gaat het namelijk even navragen bij de muziekleraar. Als ik terugkijk naar mijn...
9 apr 2017 | Blog
Wanneer je op internet je mening verkondigt kun je maar beter goed voorbereid zijn op de stortvloed van opmerkingen die mensen plaatsen onder dat stukje tekst. Gelukkig is meer dan 90 % leuk, lief, positief en soms ontroerend. Maar een minderheid is niet zo subtiel. Ik verwonder mij echt oprecht waarom mensen zaken neerkwakken op social media. Zou er een heel denkproces aan vooraf zijn gegaan of is de reactie juist heel primair en komt het dus op als poepen? Gelukkig heb ik voldoende relativeringsvermogen en slaap ik er geen nacht minder om maar ook hier mogen mensen best eerst hun brein aanzetten en dan pas reageren. N.a.v. mijn aanmelding voor blogger van #lindalijnt wilde de redactie van LINDA mij interviewen over kanker en afvallen. In het kort ging het stuk over het taboe dat toch wel ligt op de wens om slanker door het leven te gaan na mijn borstkanker. Ik vertelde de journalist dat mensen snel klaarstaan om mij zaken toe te roepen als, “Je bent mooi zoals je bent” (eeh, ik heb ook een spiegel hoor), “die kilo’s heb je dus nodig” (van een arts notabene) tot aan “Wat zeur je nou, je bent toch gezond”. Waarop ik het dan niet kon laten door te antwoorden, “Jij toch ook?”. Goed, het interview werd online geplaatst op Lindanieuws.nl en ook op facebook. De reacties stroomden binnen. Gretig klikte ik de een na de andere opmerking aan. Toen kwam deze voorbij; vind dit toch dilemma…………goed voelen in je lichaam is heel belangrijk maar gezond zijn en kanker overleven blijft op nr 1 staan dus kies maar…………… Typisch gevalletje van niet...
2 apr 2017 | Blog
“Mam, ik kan mijn spijkerbroek niet vinden?'” “Ja, S, dat komt omdat het zo’n grote puinhoop op je kamer is”, zeg ik haar. “Máááám, dat komt omdat ik nóóit een schone broek heb daarom moet ik zoeken en dan wordt het een troep.” Ik zweer het je, die pubers moeten de politiek in. Die puberlogica zou daar uitstekend van pas komen. Knappe jongen die daar wat tegenin kan brengen. Mij lukt het in ieder geval niet vaak en ik ben echt niet voor een gat te vangen. Maar deze vorm van orale oorlog voeren daar leg ik het tegen af. Met B leef ik sinds kort dan ook op voet van oorlog. S haar pubertijd is een serie van relletjes zo niet bij B. De degens zijn gekruist, de messen geslepen en de wapens getrokken. Ik moet altijd alert zijn want de, spreekwoordelijke vijand is overal. Als B aan tafel zit tijdens het eten kan het gesprek ineens een totaal andere wending krijgen en is de mondelinge strijd AAN. Er is dan werkelijk geen land met die knul te bezeilen. Hij gooit er woorden uit die het daglicht niet kunnen verdragen en hij is de onredelijkheid zelve. Ik weet, ik moet Zwitserland zijn maar dat is zo moeilijk in de praktijk. In plaats daarvan ontvlam ik bij elke opmerking en weet hij dat hij raak schiet. Ik hoor mijzelf dingen zeggen als, “Ik ben hier de baas en ik eis dat jij je normaal gedraagt”, arghhhhh. Ik had mijzelf gezworen, voordat ik kinderen had, om dat nóóit maar dan ook nóóit te zeggen. En nu doe ik het toch. Voordat ik dat soort zinloze...
25 mrt 2017 | Blog
Midden in nacht word ik wakker van de kramp in mijn benen. Op zich niets vreemds want daar heb ik weleens vaker last van. Daarom heb ik tijgerbalsem op mijn nachtkastje staan; effe smeren en klaar. Zo niet afgelopen nacht. De kramp ging maar niet weg. Hup, even naast mijn bed staan en stretchen die handel. Doet vaak ook wonderen. Nee, niet vannacht. Na vele uren flexen en pointen met mijn voeten ben ik er wel klaar mee. Ik ga eruit en hoop dat bewegen mijn kramp gaan doen verdwijnen. Eenmaal uit bed ervaar ik een enorme spierpijn, ik kan niet eens rechtop lopen. Auw, auw, eeeh, ohhh, ik weet het al! Ik heb gisteren als een malle gesquat. Ge-wat? Gesquat oftewel diepe kniebuigingen gemaakt. Niet zomaar een huis-tuin-en- keukensquat maar een squat met een dubbele rittberger. Ik maak geen grap. Ik heb meegedaan aan de ‘officiële’ aftrap van #lindalijnt . Dit was de troostprijs voor het feit dat ik niet gekozen was als blogster voor deze actie. Samen met alle andere 21 verliezers mochten we, in ons sportpakje mee hopsen met Carlos Lens (de personal trainer van Linda de Mol herself). Dit alles zou via facebook live te zien zijn dus beperkte de work-out zich tot zestien minuten want zolang duurde de uitzending. Zonder enige vorm van een gedegen warming-up gingen we van start. We begonnen met een squat, gewoon met de benen wijd en de knieën zo diep mogelijk. Na deze simpele variant volgt er een die ik nog niet kende; een squat met daarna een halve draai en repeat. Dus ik buig eens even diep, kom omhoog...
