22 aug 2018 | Blog
Elke week schrijf ik een stuk over de actualiteit in Delft bij het platform In de buurt Delft. Deze keer heb ik vijf verschillende studenten eens goed geobserveerd en dit is het resultaat. Of die student nu in Delft, Groningen, Enschede, Amsterdam, Rotterdam, Utrecht etc. Zondag barst de OWee in Delft weer los. Traditiegetrouw worden tijdens deze week verse studenten klaargestoomd voor alles wat het studentenleven te bieden heeft. Een student hoort bij Delft als mosterd bij een bitterbal. Chantal Deen heeft ze eens goed bestudeerd*, en volgens haar zijn er zo’n vijf veel-voorkomende typjes te onderscheiden: *) Disclaimer: dit grondige onderzoek is geenszins van wetenschappelijke of socio-demografische aard. Het gaat hier om de ludieke doch kritische blik van een Delftse. Over de uitslag kan niet worden gecorrespondeerd en wij stellen ons niet aansprakelijk voor eventuele onvrede over dit hokjessysteem. De corpsbal Deze student is makkelijk te spotten, hij (ik ga even uit van de mannelijke variant, de vrouwen krijgen een eigen hokje) gaat gekleed in een rode broek en blauw colbertje. Hij praat alsof een aardappel overdwars in zijn strottenhoofd is blijven steken. Ik voel altijd de neiging om deze rakker even stevig op zijn rug te kloppen zodat die homp zetmeel eruit kan. Naast het bekakte gebral is hij ook aanstellerig en luid vooral heel luid. Zeker met een bakkie op gaat de volumeknop van hun stembanden op elf. Als ik langs hun honk op de Phoenixstraat loop, zie ik ze regelmatig joelend bierkratten sjouwen naar het bordes. Daar wordt het bierdopje vakkundig eraf gewipt met een te gekke flesopener en kan het feest beginnen, gast! ...
9 aug 2018 | Blog
Afgelopen zondag zat ik op het strand met vrienden het leven te vieren. Het was een uur of zes dus de meeste zonaanbidders waren al naar huis. Niet ver van ons was een gezin uit Duitsland hun spullen aan het inpakken. We telden vier kinderen en een vati und mutti. Terwijl ik tuurde naar het water zag ik de hand van vati omhoog komen en de jongste (van de kinderen) een enorme klap in het gezicht geven. Met vlakke hand, welteverstaan. Die vlakke hand is de moeder der klappen. Dat weet ik, helaas uit ervaring. Wat doe je dan? Ga je die vati vertellen dat hij een ongelofelijke pisvlek is omdat hij zijn kind slaat? Nein, dat deed ik niet. Wat schiet die kleine (ik gok hem een jaar of vijf) daarmee op? Waarschijnlijk niets want kinderen zijn zo loyaal aan hun ouders. Dat gaat heel lang door, totdat ze het echt onder ogen moeten zien en dan nog, zullen ze vaak partij voor hun ouders kiezen. Dus keek ik de vati alleen maar zeer nijdig aan terwijl hij ons passeerde. Kinderen slaan is niet o.k. Ook niet als het gaat om een corrigerende tik. Kun je die correctie niet bewerkstelligen op een andere manier? Denk je werkelijk dat jouw kind na die tik zal denken: ‘Ohhhh, wat ik doe is niet goed. Nou, wat dom van me, ik zal mijn gedrag direct aanpassen zodat het niet meer gebeurt.’ Nieuwsflits! Dat bereik je niet met tikken, klappen, knallen, stompen, slaan en andere fysieke aanvallen. Wat je wel bereikt is angst. Een diepgewortelde angst die nooit meer weggaat. Vroeger werd...
2 aug 2018 | Blog
Een column van vorig jaar (oktober 2017)die ik schreef voor Lindanieuws en de actie #houvol. CHANTAL SPREEKT HAAR VROEGERE ZELF STRENG TOE: ‘HOE HEB JE HET ZO VER LATEN KOMEN?’ Morgen mag ik mij weer melden bij Maaike, de diëtist. Ik zie er tegenop want ik heb niet het gevoel dat mijn lijf zich heeft gehouden aan de afspraak, namelijk: afvallen. Bij mijn vorige bezoek was ik in lichaamsgewicht niets kwijt, maar mijn taille was met een centimeter geslonken. “Maak nou foto’s van jezelf gedurende het afvalproces Chantal, dan kun je het verschil veel beter zien. Een camera liegt nooit.” Zo luidde het advies van mijn afvalcoach. Nou, hier komen ze dan. De voor-foto stamt uit 1987. Ik was daar 19 lentes jong en woog 52 kilo. Ik heb nog een dagboek (het zat er al vroeg in) uit die tijd en daarin schreef ik dat de maat nu echt vol was: ik moest gaan afvallen. Haha, afvallen. Waarom dan? Wat was mijn streefgewicht dan, 45 kilo? Ik kan jullie melden dat het met dat afvallen niet meer goed is gekomen. Die 52 heb ik nooit meer aangetikt. Wel de 62, 72 en de 82 kilo. Ik ga jullie niet vervelen met uitspraken als ‘had ik maar meer genoten van mijn slanke figuur’. Nee, ik ga een brief schrijven aan die jonge Chantal en haar eens vermanend toespreken. Is ze nou helemaal betoeterd. In dertig jaar tijd zijn er dertig kilo bijgekomen. Dat had toch nooit mogen gebeuren? Beste Chantal, Hoe heb je het zo ver laten komen? Je had toch kunnen weten dat bier direct omzet in vet...
25 jul 2018 | Blog
Gisterenavond, tijdens een onsmakelijk diner bij de plaatselijke Griek kwam de waarheid naar boven. We houden allemaal niet van de warmte. ‘Wat doen we dan in hemelsnaam hier’, vroeg ik. Iedereen wees naar elkaar. ‘Ik dacht dat jij van de zon hield? Wie, ik? Nee, gatsie.’ Het werd duidelijk dat een zon, zee en strandvakantie niet aan ons is besteed. Die kunst verstaan wij duidelijk niet. Welke vorm van vakantie past dan wel bij ons? We besloten open kaart te spelen. Manlief was erg teleurgesteld in de Griekse wifi. Die wifi is voor hem een must. Zodat hij niets hoeft te missen wat er in de wereld gebeurt. Oh ja, en een actieve vakantie lijkt hem ook wel wat. Alleen niet wandelen of fietsen. Wat overblijft is zeilen. Wij (de kinderen en ik) rolden slechts met onze ogen. Zoon B wil vertier in de vorm van sport en spel. Als ik zeg dat hij dit toch zelf kan opzoeken, kijkt hij mij glazig aan. Of ik wel gezien heb dat er hier geen ruk te beleven valt juist omdat er geen programma is? Dochterlief is de makkelijkste van het stel. Ze wil lezen en af en toe iets bezoeken. Meerdere stedentrips ziet zij wel zitten. Ik vertel ze dat ik mijn mini vakantie in London heerlijk vond. Geen gezeur aan mijn hoofd en precies doen waar ik zelf zin in had. “Misschien moet je eens minder bezig zijn om de regie in hand te houden en meer leven in het nu’, klaagt man A. Alle wensen zijn op tafel gelegd. Het komt er eigenlijk op neer dat A het...
14 jul 2018 | Blog
Vijf juli jl. werd ik vijftig jaar. Een kroonjaar zoals dat heet en dat moet gevierd worden, toch? Euhm, nee. De gedachte alleen al; inkopen doen, versieren, verzorgen en proberen met alle genodigden een praatje te maken. Ik heb mijzelf een 5-daagse trip naar Londen cadeau gedaan, in mijn eentje welteverstaan. Dat was een feest op zich. Manlief had wel even gevraagd wat ik dan wel wilde op mijn verjaardag om teleurstellingen te voorkomen. Ik wilde op mijn verjaardag, als ik thuis zou komen, een aangeklede gin-tonic, mijn lievelingsgerecht en een karaokemachine. Oh ja, en natuurlijk een versierd huis. Geen overdreven eisen, toch? Organiseren is zeg maar niet A zijn ding. Zo kwam het dat ik, na thuiskomst op de vooravond van mijn verjaardag, gelijk een gin-tonic kreeg voorgeschoteld. Niets mis mee echter moest ik de volgende dag wel werken. Na twee glazen stond ik te bubbelen als een fles, net geopende champagne. Weg nachtrust. Op mijn verjaardag stond ik dan ook op met een laffe kater. Eenmaal beneden zag de kamer er kaal uit. “Ja, ik kon de slingers niet vinden’, aldus dochter S. Dat ik die zelf had opgeborgen en niet meer wist waar, liet ik maar even achterwege. Wel had S een heerlijk ontbijtje gemaakt en mij de cadeaus gegeven waar ik om had gevraagd. Zo niet zoonlief. Die had, nadat ik had gezegd dat ik honderd cadeautips had, toch zelf een cadeau had gekocht (zei hij. Ik had dit geschenk al maanden in zijn kamer rond zien slingeren). De bedoeling was goed maar toch. Het cadeau van A had ik al twee maanden geleden gekregen...
26 jun 2018 | Blog
Hieronder een blog dat ik mocht schrijven voor het millennial platform Lifejunkie.nl. Omdat we allemaal superkrachten bezitten. JE WARE IK Kun je altijd kiezen hoe je je gedraagt in moeilijke tijden? Ik denk het niet. Volgens mij staat je ware ik altijd op, in tijden van nood. Die ‘ik’ sluimert bij gebrek aan uitdagingen ergens in je lijf. Als de nood aan de man is, wordt die ‘ik’ geactiveerd en kun je meer aan dan je ooit voor mogelijk hebt gehouden. Dit is geen keuze; het gebeurt gewoon. Pas zag ik de documentaire van Tony Robbins op Netflix. Die Tony is een wereldberoemde zelfhulp auteur en ondanks de titel (van de documentaire), ‘I am not your guru’ kwam hij daar gevaarlijk dicht in de buurt. Een van de deelnemers aan zijn seminar was een jonge vrouw. Deze dame was seksueel misbruikt in haar jeugd door meerdere familieleden. Daarnaast verloor ze haar broer door een auto-ongeluk. Toch zat ze niet bij de pakken neer of verweet ze haar familie voor haar leed. Nee, ze zette zich actief in tegen seksueel misbruik en koos ervoor haar verleden niet te laten leiden in haar heden. Dat laatste is natuurlijk wel een keuze maar hoe je met een situatie omgaat, komt vaak van binnenuit. Veel meer van dit soort karakters passeren de revue in deze film. De een nog dapperder dan de ander. Maar allemaal staan ze als een huis en heeft de malaise ze niet kapotgemaakt. Zelf kreeg ik begin 2014 de diagnose borstkanker. Iedereen om mij heen vroeg zich af waarom dit mij nu moest overkomen. Ik was nog zo...
17 jun 2018 | Blog
“Mam’, zegt zoonlief, ‘ als het nou niet lukt met je volgende boek dan kun je altijd, over een paar jaar een boek over mij schrijven. Ik ga namelijk een rockster worden en hoe leuk is het om daarover te schrijven? Hoe het is om mijn moeder te zijn en dat jij, en vooruit ook papa, hebben bijgedragen aan mijn succes.’ Als ik hem vraag hoe hij aan deze wijsheid komt, antwoordt hij dat Dave Grohl (Foo Fighters, rockband) zijn ma ook een boek heeft uitgebracht over het leven van haar zoon en vooral wanneer de vonk of passie voor muziek daar was. ‘ Dave is begonnen met spelen zo rond mijn leeftijd nu’, zegt B. ‘ Ik ben dus prima op tijd’, aldus de net twee maanden gitaarspelende zoon. Man en ik hebben inderdaad van jongs af aan de kinderen van alles laten horen op muziekgebied. A en ik delen veel liefde voor muziek samen maar hebben ook ieder onze eigen smaak. Zo draaide A alles van Jimi Hendrix tot Led Zeppelin. Ik daarentegen liet The Offspring, Billy Joell, Davis Bowie, Nirvana en the Foo Fighters uit de autoboxen knallen (Ja, zonder oordoppen. Had je toen nog niet). Lange tijd blèrde uit de speakers van de kinderen; Katy Perry, Nickelback en andere hedendaagse popmuziek. Tot op een dag die werd ingewisseld voor Pink Floyd, The Black keys en Green Day. Ik weet nog precies wanneer ik mijn smaak ben gaan ontwikkelen. Stel je voor, 1980, een zolderkamer ergens in Brabant. De radio die speelt ‘I will follow’ van U2 en ik was direct verkocht. Zo ontwikkelde ik door...
3 jun 2018 | Blog
Het zal jullie niet verbazen dat ik graag lees. Thrillers, literaire romans, autobiografische boeken, detectives, young adult boeken, kookboeken, flutromans, ik lees het allemaal. Maar wat de een prachtig vindt, kan voor mij een worsteling zijn zoals ‘De ontdekking van de hemel’ van Harry Mulisch. Dochterlief vond het fantastisch maar ik dus niet. Over smaak valt niet te twisten. Toen het boek uitkwam van E.L. James; vijftig tinten grijs sprak men er schande van. Niet alleen het onderwerp was controversieel maar ook de schrijfkunsten van de auteur. Het zou slecht geschreven zijn, echter smulden dames wereldwijd ervan. Ik weet zeker dat veel lezers misschien in geen jaren meer een boek hadden aangeraakt en nu ging er een wereld voor ze open. En dat, beste lezers, is toch waar het omgaat? Dat je in een andere wereld komt zonder je fysiek te hoeven verplaatsen. Lezend kom je overal en dus ook in de kamer van Mister Grey. E.L. James lachte in haar vuistje en perste er nog een boek uit. Een nieuw genre was geboren en ook een nieuwe doelgroep lezers. Een vriendin van mij moest vroeger elke week een boek lezen. Op zondag verwachtte haar vader een compleet verslag van dat gelezen boek. Haar plezier van het lezen van een boek verdween. Totdat die E.L James kwam. Waarom? Nou, heel simpel. Het was weer eens wat anders. En het smaakte naar meer. Nee, niet die SM capriolen maar het lezen van boeken. Zelf ben ik ook niet vies van het lezen van dit soort lichtvoetige romannetjes. Een vrouw ontmoet een man, ze trekken aan en stoten af en uiteindelijk...
23 mei 2018 | Blog
Sinds een paar weken wordt mijn lijf gegijzeld door een groep hormonen. De situatie verslechterd met de dag, De gijzelnemers hebben zich opgesplitst; ze zitten in mijn buik, hoofd en traanbuis. Eerst waren ze alleen s’nachts actief nu hebben ze hun activiteiten uitgebreid naar de dag. Ik heb geprobeerd me te verzetten maar dat stuitte op weerstand. Sympathie heb ik nog lang niet voor deze onruststokers; het Stockholmsyndroom zal mij niet snel overkomen. Losgeld in de vorm van homeopathische middelen heeft geen baat gehad. Rest mij voorlopig niets anders dan mij over te geven en voorlopig in ballingschap te leven. Het bovenstaande klinkt wel erg dramatisch, Chantal? Niets is minder waar. De menopauze; bij vrouwen ook wel de overgang genoemd is bepaald geen picknick. Toch is het niet chique om te klagen over je gierende hormonen. ‘Niet zeuren zin maken’, riep Linda de Mol jaren geleden al. Ook vond zij dat je als vrouw niet moest zeuren over de overgang want van een chagrijn wordt niemand vrolijk. Heel menopauzerend Nederland viel over haar heen want hoe durfde ze. Tja, ik snap ook goed dat die overgang niet bepaald opwindend is: integendeel. Opvliegers, gewichtstoename, stemmingswisselingen, slapeloosheid en migraine-aanvallen zijn veel voorkomende klachten. Natuurlijk wil je als vrouw van middelbare leeftijd niet klagen maar hé; het is echt wel vervelend. Waarom mag daar niet over gesproken worden? Gedeelde smart is halve smart, toch? Het is niet zo dat we 24/7 lopen te mekkeren over het wegblijven van ons oestrogeen. I.p.v die hunkering naar erkenning krijgen we als vijftigers te horen dat we nog lang niet dood zijn. Saar magazine geeft ons...
15 mei 2018 | Blog
Mijn streven is altijd geweest om minimaal één keer per week op dit platform te schrijven. Dat lukt helaas niet altijd. Gelukkig schrijf ik ook op andere platformen en deze keer plaats ik dan ook graag mijn bijdrage voor in de buurt Delft van afgelopen week. Afgelopen donderdag vond voor de 31e keer de Golden Tenloop plaats. Zo’n 4500 liefhebbers hebben de klinkers uit de straten van Delft gelopen. Iedere sportfanaat uit Delft en omstreken loopt mee. Alleen Chantal Deen niet: “Ik bak helemaal niets van hardlopen.” Ik loop als een uitgelaten kind op weg naar huis. Mijn armen en benen zwabberen alle kanten op: ze leiden een compleet eigen leven. Het ziet er niet uit en het is dan ook niet verantwoord om mij de weg op te sturen. Gelukkig heb ik twee bloedjes van kinderen die mijn atletisch onvermogen niet hebben geërfd. B. houdt wel van een wedstrijdje Dochterlief was zeven toen ze haar eerste kilometer rende. Ze vond het geduw bij de start een drama en was dan ook vlot genezen. Voor haar geen Golden Tenloop meer. Ze loopt nog steeds hard maar dan wel zonder toeschouwers. Zoon B. daarentegen houdt wel van een wedstrijdje. Hij loopt al vanaf zijn zesde mee en ook niet onverdienstelijk. Maar zo competitief als hij is tijdens de race, zo totaal niet geïnteresseerd is hij in de voorbereiding. Dat heeft hij niet van een vreemde. Sportmaffia Veel ouders van kinderen die in de periode van zoonlief meeliepen, trainde zich samen met hun kroost suf voorafgaand aan de Golden Tenloop. Het Wilhelminapark en de Delftse Hout werden gebruikt als opwarmer voor...
